Week 4: vol met plezier

Beste volgers,

Wat leuk dat jullie mij nog steeds volgen en niet verveeld zijn geraakt. In deze aflevering heb ik weer het een en ander meegemaakt. Ten eerste wil ik melden dat hier hier en daar nieuws krijg uit Nederland. Ik had gehoord dat Sheriska net haar operatie heeft ondergaan en wil ik dus alle sterkte wensen! Daarnaast kreeg ik foto's door van het preuvenement in Alkmaar, wat er leuk uitzag. Ik neem aan dat het geslaagd was.

Zoals vanouds begin ik weer met een chronologische volgorde.
In mijn vorige logboek had ik al toegezegd dat ik ga verhuizen naar een villa, vol met vrouwelijke bewoners. Ook had ik gezegd dat ik aan het rondkijken was voor andere opties. Ik had op verschillende pagina's een oproep gedaan voor een kamer in Seminyak en Kerobokan. Alhoewel ik al een kamer had toegezegd, was ik toch benieuwd of ik ook iets anders kon vinden. Op mijn oproep reageerde een Nederlandse stagiair, die dezelfde eisen had als mij. We spraken dus af om samen iets te zoeken waar wij beiden in kan. Mij leek het leuk om iets te vinden waar onder andere een landgenoot in zat.
Deze gebeurtenis speelde zich online af, terwijl ik plannen had voor een lang weekend in Ubud. Ik kom hier later op terug.

Ik vertrok vrijdagmiddag naar Ubud, om mijn maatjes Harry en Jack weer te zien. Ook had ik afgesproken met Julie, iemand waarmee ik al vaak contact had omdat zij mijn stage heeft geregeld. Zij werkt voor het stage bemiddelingsbureau (internship bali), wat gevestigd is in Ubud. Bij aankomst had ik snel Harry en Jack gedag gezegd, maar was Julie al snel op de stoep om me mee te nemen naar plek waar we koffie konden drinken. Naast een prima kopje koffie, was het ook een heel leuk gesprek. Ze vertelde me o.a dat hier ook meerdere Nederlandse stagiaires waren, via het zelfde stage bemiddelingsbureau, die vanavond een drankje zouden doen. Dat leek me heel gezellig, dus ik had afgesproken om in de avond langs te komen.
Overigens ben ik blij dat ik niet in Ubud zit, want dat bood Julie mij eerst aan. In de binnenstad in het razend druk, vergelijkbaar met Kuta en daarom heen is niks aan.

Toen zij mij had teruggebracht bij het hostel, voelde het meteen vertrouwd. Zoals sommige van jullie weten, heb ik na mijn middelbare school een aantal maanden gereisd en constant in hostels gezeten. Het leuke aan hostels is, dat je snel aan de praat raakt met andere reizigers. Vaak hebben zij geen idee wat ze gaan doen en zijn ze voor alles open. Zo kwamen Harry, Jack en ik aan de praat met twee Canadezen, die al 4 jaar aan het reizen zijn. Er waren ook nog een aantal britten, die snel een klik hadden met Jack en Harry. We gingen met een grote groep uiteten en deden daarna nog een klein drankje. Met Jack had ik afgesproken om de volgende ochtend te gaan raften. Daarna wou iedereen eigenlijk weer terug naar het hostel, maar had ik met Julie afgesproken om de andere Nederlandse stagiairs te ontmoeten. Niemand van de groep wou mee, of ze vonden het allemaal te duur of waren te moe. Ik kwam Julie tegen naast de bar waar wij waren en gingen richting de bar waar de andere stagiairs waren. Het even fijn om te andere stagiairs te ontmoeten en te weten te komen hoe zij het allemaal ervaren. Een stagiair kwam uit Groningen en was redelijk hetzelfde type als mij. Zij vond het niet leuk om in Ubud te zitten, met de simpele reden dat er bijna geen nachtleven is. Er is slechts een tent open na twaalf uur, wat veel weg heeft van een kinderdisco. Gelukkig had ik mijn research gedaan en wist ik hier van. Na de geweldige muziek en publiek ging ik weer naar mijn hostel. Ook is er op 20 september een avond gepland voor alle stagiairs via internship bali in Kuta, dus daar zal ik ze dus weer zien.

Na drie uurtjes slaap werd ik weer wakker, omdat ik met Jack zou gaan raften. Samen met een andere engelse jongen van het Hostel gingen we op pad. Eenmaal aangekomen, moesten we een heel steil stuk naar beneden, via glibberige trappen wat ik uiteindelijk het spannends vond van het raft gebeuren. Het raften zelf was niet zo bijzonder, maar de natuur wel! We gingen door de jungle, met mooie watervallen en natuur. Na een aantal watergevechten met wat chinezen en japanners, was het feest afgelopen.
Eenmaal teruggekomen, gingen Jack en ik naar het monkey forest, waar ik veel verhalen over heb gehoord. Die aapjes zijn inderdaad enorm brutaal en voor niks bang. Vervolgens hebben we met de canadezen een pizza gegeten bij misschien wel de beste pizza restaurant wat ik ooit heb gehad. Als toetje nam ik een pizza met chocola en banaan, klinkt raar maar smaakte goddelijk. Daarna nog een klein drankje gedaan en vroeg naar bed.

Op de zondag gingen wij naar de ubud markt, om een parachute broek te kopen, wat schijnbaar hoorde je er niet bij als je er geen een had. Helaas viel de markt een beetje tegen, veel winkels hebben namelijk precies hetzelfde, maar dat maakte het afdingen wel een stuk makkelijker. Daarna ben ik nogmaals naar het monkey forest gegaan, om met mijn gopro een aantal shots te nemen. Het was heel grappig om te zien hoe elke aap er anders op reageerde.
Weer op het hostel aangekomen raakte we aan de praat met een Australiër(Sam) en een Amerikaanse(Briana), die bij ons op de kamer sliep. De Australiër wist wel een goed adresje voor spareribs en gingen we met een groep van 8 man, in een taxi gepropt, naar de plek toe. Daarna bleven Sam, Briana, Harry en ik over. Wij gingen nog even door, desondanks we om 2 uur moesten op staan om een vulkaan te beklimmen. Toen we teruggingen naar het hostel kon Jack niet slapen, dus besloten we maar gewoon wakker te blijven. Briana wou op het laatste moment toch mee te gaan, omdat ze niet kon slapen.
Toen we werden opgehaald, moesten we wel even schrikken. We waren niet de enige die van plan waren de vulkaan te beklimmen dus het stikte van de toeristen. In het begin ging het hiken wel aardig, maar het laatste stuk was bijna alleen maar grind en heel steil. Regelmatig hoorde je mensen vloeken en/of vallen. Eenmaal op de top was het wel schitterend, zo mooi dat een grote groep het nodig vond om een fles wodka open te trekken en hadden ze boombox met rampzalige muziek.
De terugtocht was ook geen pleziertje, maar dat namen we maar voor lief.

De volgende ochtend had ik rustig aan gedaan en had ik met Jack en Harry besloten om een taxi te delen. Zij gingen richting Denpasar, dus dat scheelde weer wat. Naast bluebird taxi's wordt je hopeloos afgezet en moet je alles uit de kast halen om maar een beetje in prijs te zakken.
Eenmaal weer in Canggu aangekomen, was ik gesloopt en ging wat slaap inhalen.

De volgende dag had ik afgesproken met Harry om te gaan lunchen. Hij was helemaal verliefd geworden op Canggu en had wat andere mensen er van overtuigd van Ubud, dus hadden we met z'n allen een lunch bij ons lievelings warung. Na de lunch zou ik de sleutels bij m'n nieuwe villa ontvangen. Zoals gewoonlijk komen mensen hier minimaal een half uur te laat voor hun afspraak. Maar toen ik bij de villa was aangekomen kwam er toevallig een bewoner aanlopen, een fins meisje. Zij heeft me naar binnen geloosd en heb ik daar een praatje mee gemaakt. Zij vertelde dat het prima leven was en dat iedereen heel vriendelijk is. Daarnaast zei ze dat ik waarschijnlijk niet alleen de enige jongen was, omdat er later in de week een bezichtiging van een jongen was. Dit was voor mij goed nieuws en ik was erg blij dat ik de goede keuze had gemaakt door ja op dit huis te zeggen. Na drie kwartier kwam de eigenaar van de villa aanzetten, met het contract en de sleutel. Het was gelukkig wel een aardige vent.

Om nog even terug te komen op de Nederlandse stagiair waarmee ik samen aan het zoeken was. We hadden afgesproken om in de avond een villa te bezichtigen vlakbij Seminyak. Alleen had zij al een bezichtiging voor een villa in Batu Belig, waar zij uiteindelijk voor heeft gekozen. Ze kreeg dit alleen net te horen voor onze afspraak. Ik was toch wel benieuwd naar de villa, omdat deze niet duur was en opzich een goede locatie had. Ik had afgesproken met een aardige rus, die wel heel graag wou dat ik het van hem ging huren. Hij wou liever geen russen namelijk. Nadat ik heb vertelde dat diegene waarmee ik zocht had afgezegd, keek de rus erg beteuterd en zei dat hij wel wat andere huisgenoten kon regelen. De villa zag er prima uit, maar de locatie vond ik net niks, alhoewel het toch redelijk dichtbij Seminyak was. Daarnaast had ik geen idee wie er in het huis zou komen en had ik ook een goed gevoel over de villa waarvan ik de sleutels inmiddels heb.
Desondanks onze bezichtiging niet door ging, had ik met de andere stagiair (Nadine), waarmee ik eerst samen een plek zocht, afgesproken om een hapje te eten. We zaten in een bijna dezelfde situatie, alleen was voor haar een andere woning toch wat urgenter. Ze liet een paar foto's zien van haar homestay, wat meer weg had van een vluchtelingenkamp. Na een hapje te hebben gegeten, hadden we nog een drankje gedaan. Het was erg gezellig en besloten om snel weer af te spreken. Zondag laat ik haar wat van Canggu zien en gaan we waarschijnlijk naar Tanah Lot. We waren allebei in een goed humeur omdat we beide die dag te horen kregen/zagen dat we een goede nieuwe plek hadden. Het werd weer eens later dan ik in eerste instantie wou, dus het werd weer eens tijd om kortstondig afscheid te nemen.

Op de woensdag kreeg ik het zowaar druk op werk, omdat er veel grafische dingen moesten gebeuren, dus de dag ging snel voorbij. Na werk had ik mijn eerste indonesische les, wat aardig goed ging. Met mijn woordenschat kan ik toch wel een leuk gesprekje starten.
Na de indonesiche les had ik met Harry en Adi afgesproken. Adi is een jongen die uit Ubud is meegekomen. Zij hadden een reünie met drie britse meisjes, die ze op de Gili eilanden hadden ontmoet. Met z'n alleen hadden we nog een drankje gedaan en gingen vroeg naar bed.

De volgende dag had ik na werk weer met Harry en consorten afgesproken bij Old Man's om daar te starten met de avond. Na een aantal drankjes hadden we hapje gegeten. Vervolgens zijn we naar Deus gegaan, een van de weinige tenten waar het in de avond nog wel eens druk kan zijn. Op dat moment was er een feestje van DC, een skaters merk, waar ze leuke muziek draaide. Op het feestje hadden we een aantal mensen ontmoet, waaronder een nederlander, die ons uitnodigde om nog bij haar hostel een doorzakkertje te doen. Dit was wellicht niet een heel slim plan, maar het was nog wel heel gezellig. Ook de manager van het hostel was knettergek en wilde in plaats van dat de muziek zachter moest, het juist harder hebben. Uiteindelijk werd het weer iets later dan ik eigenlijk wilde en had ik hier helaas de gevolgen van ondervonden de volgende ochtend....

Nou luitjes, dit was het weer deze keer. Sampai jumpa!