Week 10 t/m 17: er gebeurt genoeg

Ciao!

Hoewel ik mijn vorige bericht had gezegd dat ik voorlopig niet meer het blog zou bijhouden, is er toch het een en ander gebeurd. Inmiddels kent iedereen bij het BIMC ziekenhuis mij bij naam en ging het met mijn stage ook met up en downs.

Het eerste bezoekje aan het ziekenhuis was dankzij een zwangere hond die in de buurt van het huis van Nadine rondloopt. Meestal scheur ik langs de honden met scooter, maar deze keer was ik te voet naar de supermarkt. Gelukkig had ik al 3 rabies shots in NL gehaald, dus hoefde ik er nog maar twee. Ik dacht dat dit hopelijk de laatste keer was dat ik het ziekenhuis zou zien, maar hier kom ik later op terug.

Qua werk had ik ook even een dipje, vaak het ik het idee dat mijn managers geen idee hadden wat ze met me aan moesten. Vaak was het een dag heel druk en de rest van de week angstaanjagend rustig.

In de weekenden heb ik mij gelukkig wel kunnen vermaken. Ik heb veel gezien en gedaan met Arthur en Margherita. Margherita, de Italiaanse die in Nederland studeert, is heel sociaal en op een of andere manier leek het wel of haar vriendengroep op Bali elke dag exponentieel steeg. Ook leuk voor mij, want zo leerde ik veel nieuwe mensen kennen. Maar veel waren van korte duur.
Zo zijn we naar het zuiden geweest tijdens een verschrikkelijke hitte om naar padang-padang strand te gaan, voor de kenners: waar eat, pray love is opgenomen om later een tempel te bezoeken en naar een reggae avond te gaan.. Ik had al een paar aanvaringen met apen, maar hier ging het bijna goed mis. Van een afstandje lijken ze heel onschuldig en grappig, maar als ze alleen maar denken dat je eten hebt, ben je je leven niet zeker.
Het zuiden heeft me hart niet veroverd, maar ik heb tot nu toe wel de beste vis daar gegeten!

Ook heb ik kennis mogen maken met de franse collega's van Arthur. Dit zijn heel vriendelijk mensen waarmee ik al een aantal keer een hapje heb gegeten of drankje gedronken. Ook moet ik een nieuwe iemand introduceren, Thomas. Thomas is een collega van Arthur en is zijn stage een maand later begonnen. Hij is ook ingetrokken in het huis. Ook kwam er een tijdelijk een vergeten vriend van Arthur langs. Met z'n alleen waren we richting Ubud gegaan. We gingen eerst naar een andere monkey forest dan de bekende. Echter gebeurde hier ook het noodlottig ongeluk dat de vriend van Arthur werd gebeten door zwangere aap. Ik had inmiddels al ervaring met balinese onderkruipsels. Ik moest wel lachen toen de guide die met ons mee liep zei: "nooo, noo you're ok. Don't need to go for disinfection. Monkeys are vaccinated by Japanese doctor".

Het volgend weekend was ik met een samen met Arthur, Thomas en Marie, een collega van Arthur naar zuiden gegaan. Ditmaal voor een 'verstopt' strand. Dit strand was echt verstopt en niet aangetast door toerisme. Dit was even een verademing om even niet onder honderden toeristen te zitten en even te genieten van de rust. Daar heb ik ook nog mijn voetbal-skills kunnen vertonen met wat lokalen.

Wat altijd zeer hoog op mijn lijstje stond, waren de Gili eilanden. Ik hoorde dat dit echt een paradijsje was. Ik wou eigenlijk eerst met Nadine er heen gaan, maar die zat wat krap bij kas. Mijn andere huisgenoten, Laura en Nicole waren dit ook van plan. Dit waren twee Duitse meisjes die zich afzonderde van de rest. Ik zag dit wel als een goede mogelijkheid om ze beter te leren kennen. Naast Laura en Nicole is er nog een meisje in ons huis, die eigenlijk vanaf het begin af aan in haar kamer heeft gezeten. Dit is Kristiina, een fins meisje. Zij 'studeerde' hier, maar had volgens mij vaak last van heimwee en zat 90% van de tijd in haar kamer. Laura en Nicole hadden haar ook gevraagd. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar had er wel zin in. Het begin van de trip begon rampzalig, omdat het mannetje 90 minuten te laat was om ons op te halen. Vervolgens werden wij door iedereen boos aangekeken op de boot. Maar dat was me het helemaal waard. De Gili eilanden is toch wel een van de hoogte punten van mijn hele ervaring. Omdat het net buiten het hoogseizoen was, konden we makkelijk afdingen bij bungalows. Witte stranden, helderblauwe zee, goed eten en een relaxte sfeer. Waar ik ook wel heel blij was dat toch Kristiina was meegegaan. Nicole's gezicht stond er constant bij of haar moeder elk moment kon overlijden, de vriendin van Laura was ongeveer de hele dag aan het snorkelen omdat ze dit nog nooit had gedaan. En Laura wou zelfs de wc bezoekjes plannen. Ook had ik het gevoel dat de leeftijd van de Duisters gemiddeld 40 jaar hoger lag dan die van mij. Na een cocktail waren ze al ligt in hun hoofd en hadden een grote afkeer voor alles wat bijna gezellig werd. Vooral op het laatste eiland waar we waren, Gili Trawangan, hét party-eiland, vonden de Duitsers het om 9 uur 's avonds wel genoeg geweest. Gelukkig had ik Kristiina bij me die er een beetje hetzelfde over dacht. Het grappige was dat ik in Gili Trawangan zelfs nog mensen tegenkwam van mijn middelbare school. Wat een feest.

Na het hoogtepunt, kwam al snel het dieptepunt (tot nu toe). De dag na de Gili eilanden, voelde ik al snel dat er iets niet goed was. Ik kreeg behoorlijke koorts en kon nog geen deuk in een pakje boter slaan. Ik ging toch maar naar het ziekenhuis om even een check-up te doen. Van de dokter kreeg ik te horen dat ze een bloedtest moesten doen. Hij wou me toch checken voor dengue en malaria, omdat ik van de Gili's terecht kwam. Gelukkig testte ik negatief voor beide.
De dag daarna ging het wel wat beter, dus probeerde ik weer naar werk te gaan. Helaas kreeg ik hoofdpijn wat snel verergerde, en ging ik weer naar huis. Ik probeerde een pijnstiller, maar die kwam er snel weer uit. Ook eten en zelfs water ging er niet in. Ik maakte me erg zorgen en besloot toch naar het ziekenhuis te gaan. Bij het ziekenhuis werd ik direct opgenomen, ik was volledige uitgedroogd. Ze wisten niet wat het was en namen ongeveer elke 5 minuten een bloed sample van mij af. Vooral mijn hoofdpijn was het ergste en kon ik ook totaal geen licht meer verdragen. Wat er ook nog wel bij kon komen was dat ik een ruimte werd geplaatst waar een vrouw dengue fever had. En ik kon ook wel merken dat ze dat had. Laten we het er op houden dat ik blij ben dat ik dat niet had. Even later, om 3 uur 's nachts kwam er een dronken Australisch meisje binnen gerold die KO lag. Ook waren er vrienden van haar bij, die haar probeerde uit te leggen dat ze weg moest, omdat dit niet werd verzekerd. Daarna werd ze wakker en kwam er een hoop (komisch) gestamel uit. Oké, het was dat ik sowieso niet kon slapen, dus het was een beetje afleiding voor me. De dagen in het ziekenhuis gingen met up en downs, ik kon moeilijk eten binnen houden en mijn hoofdpijn nam ook buitenproportionele vormen aan. Ik was licht positief voor salmonella. Uiteindelijk bleek ik paratyfus, vergelijkbaar met buiktyfus te hebben. Gelukkig was ik snel met antibiotica begonnen, dus waren mijn klachten relatief snel verdwenen.

Het weekend daarna was ik met Thomas en Arthur richting Amed gegaan, een plaatsje in het oosten. December was inmiddels begonnen en dat was wel ook aan het weer te merken. De eerste week heeft het bijna alleen maar geregend, wat mijn humeur niet echt bevorderde. We vertrokken later dan gepland, omdat het borreltje van de avond ervoor met de fransen toch een beetje uit de hand was gelopen. Na een lange hete reis, waar ik het niet heel makkelijk had, waren we aangekomen in het zonnige Amed. Ik ben hier wel eens eerder gestopt tijdens de roadtrip, maar Arthur en ik wouden hier graag nog een keer heen omdat de zee heel rustig, goed kan snorkelen en een stuk rustiger. Naast de Gili eilanden is Amed ook wel een hele goede uitstap op even uit de drukte te ontsnappen. Overigens is Amed inmiddels geannexeerd door Fransen. Maar zij hebben wel een frans neusje voor goede plekken.

Het weekend daarna was mijn oom Randy inmiddels aangekomen in Jakarta. Het was voor mij een mooie gelegenheid om m'n familie weer even te meeten. Vanaf Jakarta is het al bijna onmogelijk om van het vliegveld te komen. Inmiddels weet ik alles van Indonesische file's af, maar dit sloeg ook weer alles. Alleen op zondag is het redelijk normaal. In Jakarta weer even vertrouwd bloed ontmoet en ook Firman, een neef die ik eigenlijk nog nooit had gesproken. Het was een gezellig weekendje, maar ik was blij dat ik weer terug naar Bali kon gaan.

De week die volgde was helaas weer een mindere week. Qua werk, maar ook omdat ik van veel mensen afscheid moest nemen.
Eerst heb ik afscheid moeten nemen van Margherita, wat mij toch meer raakte dan ik van te voren dacht. Door haar heb ik toch heel veel dingen van Bali gezien en vrienden ontmoet, die ik waarschijnlijk niet bij mijzelf was gaan zoeken. Ze zorgde altijd voor een goede sfeer in de groep en dat miste ik wel meteen toen zij vertrok. Ze studeert in Nederland en wil waarschijnlijk ook in Nederland blijven, dus het is een grote kans dat ik haar nog ga zien. Daarna ging Kristiina weg, wat ik ook heel jammer vond. Ik leerde haar sinds de Gili eiland wat beter kennen en ze vertelde me dat ze inderdaad vaak last van heimwee had. Echter zag ik aan haar dat het op het einde weer beter ging, ze mengde zich meer met de rest en was wat vaker op de praatstoel. Ik heb door haar mijn Finse vocabulaire flink opgeschroefd, alleen bestaat het nog uit scheldwoorden. Ze had het inmiddels zo naar zin gekregen dat volgens mij de taxi haar naar buiten moest sleuren.
Laura en Nicole gingen einde van de week ook weg. Zij gingen op de vrijdag naar een 'pool party' met ongeveer alle Duitse studenten in Bali en vroegen of ik mee wilde. Ik heb inmiddels al wat ervaringen met die georganiseerde Duitse 'feesten' dus ik sloeg dat af. Kort daarna vroeg Ines, die op zondag vertrok, of ik met haar mee wou gaan naar Skygarden. Uiteraard waren het alleen Duitsers, maar wel een aantal die ik al eerder had ontmoet. Ook met een Ines had ik wel een klik, daarbij was ik nog nooit uit gegaan in het o zo bekende Sky Garden.
Ik weet dat het een gezellige avond was, en de club bij positief verraste. Echter werd er wel bocht geschonken, wat wel redelijk sterk was. Met als uitkomst dat ik helaas niet alles kan herinneren van de avond. Oké, de volgende dag ook afscheid genomen van Ines.

De volgende dag zag ik ongewenste gasten (rood achtige wormen) in mijn wc. Ik maakte me erg zorgen, omdat ik bang was dat het van mij kwam. Ik heb namelijk al zoveel mazzel met Balinese bacteriën en onderkruipsels. Dus ik de volgende dag weer naar mijn vertrouwende BIMC ziekenhuis voor een check-up, maar gelukkig bleek het vals alarm. Wel vraag ik me af waar die parasieten vandaan komen, maar volgens de arts heeft het met het regenseizoen te maken. Oke, zolang ik maar geen klachten heb vind ik het prima.

De maandag voelde ik toch wel de leegte. Normaal als ik thuiskwam was er wel enige reuring in het huis. De studenten hadden een tropenrooster en waren vaak thuis. Maar nu was ik eigenlijk de enige in een heel groot huis. Uit automatisme zeg ik altijd hoi als ik de huiskamer binnenkom, maar nu was er ff geen weerwoord. Arthur en Thomas moeten altijd tot laat werken. Dus aan de nieuwe situatie moest ik even wennen, het zijn kleine vetrouwede dingen maar toch. Wel zei Ines dat een vriendin van haar in zou trekken in haar kamer, maar ze waarschuwde al dat zij liever geen Engels praatte. Zoals verwacht sloot dit meisje zich inderdaad, zoals bijna alle Duitsers in Bali, zich af. Ze gaat vooral om met de andere Duitse studenten, die nog in Bali zijn gebleven.

Ook qua werk zat ik even in mijn mindere periode. Sinds het begin werken we eigenlijk naar een rebranding toe. Maar toen opeens zeiden ze dat ze het nieuwe merk binnen een week gestart moest worden. Voor mij betekende dat ik opeens al het grafische en online gebeuren moest regelen. Doordat ik door 2 managers werd aangestuurd had ik een hele hoge werkdruk. Uiteindelijk had ik een foutje gemaakt in een van de business cards. Ik had nog aan een van m'n managers gevraagd of hij alles wou double checken, maar de beste man vond ik dat ik dat moest doen... Oké het was een duur grapje, daarbij zagen ze het toch liever iets anders. Vervolgens kreeg ik een uitbrander en toen ik liet merken dat ik ook niet helemaal tevreden was hoe ik werd aangestuurd, werden beide heren nog bozer. Nouja, na een tijdje kwam het wel weer goed, maar tot nu toe heb ik mijn motivatie een beetje verloren en heb ik het eigenlijk wel gehad met de stage.

Voor diegene die het nog niet wisten, ik stop twee weken eerder met mijn stage. Ik zal na mijn stage een weekje in Thailand verblijven en daarna een weekje eerder in Nederland landen. Ik heb dit gedaan omdat ik 2 weken eerder begonnen was met stage en ik toch nog even vakantie wou hebben.
Binnenkort komen mijn ouders in Bali en moet moeite heb ik 2 dagen extra vrij gekregen rond kerst. Dus heb ik gelukkig nog even vakantie en nog tijd om wat nieuwe plekjes in Bali te ontdekken. Inmiddels heb ik Randy al bekend gemaakt met mijn favoriete plekjes.

Nou jongens en meisjes, bedankt voor het lezen, het was me een verhaaltje. De afgelopen twee maanden gingen redelijk snel aan mij voorbij. Zoals beloofd zal ik op het einde een samenvatting houden.

Sampai jumpa lagi!