Alle begin is moeilijk

Op de heenreis heb ik mij kostelijk vermaakt met twee weduwen die voor het eerst samen op reis gingen. Ondanks weinig slaap, door veel turbulentie, ging de reis voor mij snel voorbij. De overstap naar Bali van Jakarta ging wat minder. Zoals bij elke vliegreis ben ik altijd ruim op tijd om te gaan boarden. Ik moest bij een gate zijn, wat goed verstopt was op het vliegveld. De tenenkaas geur kon je al van een afstand ruiken en helaas hoe dichter ik bij mijn gate kwam, hoe sterker de geur werd. Ik probeerde mijn record ademinhouden te verbreken, maar na een tijdje gaf ik op. Godzijdank ging vijf minuten voor mijn boarding tijd de gate open. Mooi dacht ik, dus ik ren snel om te in te checken. Dan krijg ik te horen 'Not yet, please wait'. Dus ik ga braaf, maar met tegenzin, naar mijn plekje toe. Na 5 minuten haalde een mevrouw het bordje weg en sloot de deur die naar de slang van het vliegtuig leidt. Het vervelende was dat niks was aangegeven met elektronische borden en dat alles wat werd omgeroepen alleen in het Bahasa Indonesia was. Alhoewel ik een paar woordjes ken, is het geluid wat als een doortrekkende wc klinkt, net iets te snel voor mij.

Vijf minuten voordat mijn vliegtuig vertrok, rook ik naast tenenkaas ook onraad. Ik ging op zoek naar een desk waar ze fatsoenlijk Engels konden. Wat bleek nou, mijn gate was verwisseld. Blijkbaar was het omgeroepen. Tja, zie wat ik eerder heb geschreven. En voor het gemak was de juiste gate erg ver. Dus ik zei tegen de deskmevrouw 'Uhhmm... I think I have to run now, terimah kasih!'. Gelukkig was er nog redelijk wat van mijn voetbalbenen over, maar met een zware rugtas was het toch een zware opgaaf. Tijdens het rennen werd voor mij gejuicht en gelukkig had ik het binnen de tijd gehaald.

Na aankomst zou ik op worden gehaald door iemand van het bemiddelingsbureau. Ik had in mijn e-mail neergezet dat ik bij de domestic terminal aan zou komen. Maar ik had al zo een voorgevoel dat het toch mis zou gaan. En helaas bleek dit ook de werkelijkheid te zijn. Daarbij kreeg ik steeds geen verbinding met mijn telefoon en na een half uur proberen, eindelijk een streepje. Na het belletje bleek dat de desbetreffende man inderdaad bij de international terminal te staan. Maar ach, het is vergeven omdat hij mij veilig heeft gebracht, door het waanzinnige verkeer van Bali (waar ik later op terugkom), bij mijn stageplek.

Nu zal ik mijn eerste indrukken beschrijven die ik na aankomst heb gekregen. Allereerst merk ik dat mijn stageplek toch, meer dan ik dacht, afgelegen is van de toeristische attracties/gebieden. Ik kwam er al dus al snel achter dat een scooter een must is. Toen ik binnen kwam bij mijn stageplek, was iedereen hard aan het werk. Uiteraard zette ik mijn beste beentje voor en had ik een klein moment gecreëerd om mijzelf aan iedereen voor te stellen en gesprekje te houden. Daarna ging iedereen weer op de orde van de dag. Dit vond ik de eerste tegenvaller. Ik had niet verwacht dat ik op handen en voeten gedragen zou worden, maar een beetje begeleiding en interesse vond ik niet misstaan. Ik werd vervolgens naar mijn kamer gebracht, die pico bello is met een eigen badkamer. Ik merkte dat niemand mij zich echt over mij ontfermde, dus ik kreeg al snel in de gaten dat ik zelf op verkenningstocht moest. Na mijn mails gecheckt te hebben, wou ik de buurt gaan verkennen. Omdat ik nog geen scooter heb, moest ik het dus met de voet doen. Daarom vroeg ik aan mijn toekomstige collega's welke kant ik het best op kon gaan. Toen werd mij gezegd dat het enige wat te voet bezienswaardig is, is Berawa beach. De rest is te ver weg.

Tijdens dit loopje na het strand moest ik toch wel even slikken. Ze kennen hier namelijk geen voetpad, dus je loopt praktisch op de weg, terwijl de auto's en scooters je om de oren vliegen. Je moet dus om de seconde achter je kijken of er niet twee auto's langs elkaar gaan als jij aan de rand van de weg staat. Anders ben je aardig de sjaak, want langs de weg loopt het riool. Ik was hier redelijk van op de hoogte, maar de weggetjes waren toch smaller dan ik dacht. Daarnaast merk ik dat er in mijn buurt aardig wat westerlingen zijn. Deze gaan ook vooral met de scooter, met kleine kinderen achterop die ook nog een surfboard vasthouden. Na even verder te lopen raasde twee jochies, ik schat rond de 8 jaar, op scooters langs mij. Kom ik aan om netjes een internationaal rijbewijs te regelen.... je kan dus al raden hoe hier de verzekeringen zijn geregeld...

Op de heenweg naar het strand kreeg ik toch even een dipje. Ik besefte dat ik in dit dorp toch ruim 5,5 maand moet doorbrengen. Het was toch iets anders dan ik dacht. Daarnaast werd ik ook niet aan het handje genomen, waar ik toch even behoefte aan had. Eenmaal op het strand aangekomen, zag het er wel heel mooi uit. Ondanks dat het vulkaanstrand was. Het is heel breed en de golven zagen er gaaf uit. Op de terugweg ging een aantal zaken relativeren. Mijn collega's hebben het druk, ik wist dat ik helemaal in mijn eentje in een onbekende omgeving zou zijn, als ik eenmaal start dan zal het snel vertrouwd worden etc. dus ik begon het weer wat positiever in te zien.
Na 25 net niet ongelukken te hebben gezien, kwam ik weer bij mijn villa aan. Ja een villa, onder zit het kantoor, daarboven mijn kamer.

Iedereen was inmiddels naar huis, alleen was Balint nog boven bezig. Ik ging er vanuit dat hij hier dus woonde. Maar toen ik dat vroeg, zei hij dat ik hier als enige woon. Dat is opzich fijn, een hele villa voor mijzelf hebben, maar dat leef ik toch redelijk geïsoleerd. Dus ik voelde het volgende dipje al aankomen. Vandaag dat ik dit nu dus probeer weg te schrijven. Ik merk dat ik wel heel erg in het diepe wordt gegooid, terwijl ik hier de omgeving niet ken en in de omgeving ook niet al te best Engels wordt gesproken. Ook vind ik het opvallend dat ze mij zo vertrouwen, dat ik de hele villa mag beheren. Terwijl ik nog geen eens weet welke sleutel bij welk slot past. "You will figure it out" kreeg ik te horen.

Tenslotte heb ik nog even met Balint gepraat. Omdat ik voor mijn gevoel toch nog te weinig wist. Ik moest eigenlijk alles vragen, zoals waar de supermarkt is, hoe het bedrijf werkt, wat mijn taken zullen worden etc. Opzich vind ik vragen stellen niet erg, maar ik merkte dat het wel heel erg eenrichtingsverkeer werd. Ik liet doorschemeren dat ik graag wat begeleiding wou, maar Balint was druk bezig. Hij zei dat we morgen een scooter gaan regelen. Ook zei hij dat het morgen weer zo druk zal worden.

Overmorgen zal Frieder er zijn, de jongen die mij heeft aangenomen en met wie ik een goede klik had. In ieder geval via Skype en mail. Balint zei dat hij meestal met Frieder samenwerkt en als hij terugkomt wij de tijdsplanning en werkzaamheden gaan bespreken. Tot die tijd zei Balint dat ik van mij vrije dagen moest genieten. Hopelijk laat Frieder wel wat meer van de buurt zien.

Het is mooi dat ik zoveel vrijheid en vertrouwen krijg. Daarbij ben ik redelijk zelfstandig en initiatiefrijk, maar valt het me toch zwaar. Ook ging ik er vanuit dat er meerdere stagiaires waren, maar blijkbaar waren die vorige maand gestopt. Vandaar dat ik nu ook alleen de villa bewoon. Dus helaas heb ik ook geen lotgenoot.
Maar laat je niet afschrikken door de negatieve klanken uit dit verhaal, ik ga er vanuit dat ik in het volgende deel het helemaal naar mijn zin heb. Binnenkort heb ik ook een scooter en heb ik een stuk meer vrijheid. Ik zal even door het koudwatervrees heen moeten, maar ik ga er vanuit dat dit een onvergetelijke ervaring zal worden!